Common future, czyli o pracy w Polsce XXI wieku („Nie hańbi, ale…” – podsumowanie) >>
Pięć debat, 21 panelistów i panelistek, dwoje moderatorów, 9 godzin i 39 minut dyskusji – mniej więcej tak wygląda liczbowy bilans cyklu „Nie hańbi, ale… O pracy w Polsce XXI wieku”. Przywołuję go na początku nie dlatego, że stanowi podsumowanie najlepsze, ale dlatego, że najłatwiejsze. Dalej sprawy będą się już tylko komplikować. >>
Prywatyzacja szczęścia, albo dlaczego partia pracy nie jest dziś możliwa >>
Niedawno Slavoj Žižek, parafrazując m.in. Fredrica Jamesona i Marka Fishera, stwierdzał w efektownym, ale budzącym niepokój aforyzmie, że „łatwiej wyobrazić sobie koniec świata niż koniec kapitalizmu”. Otóż według Andrzeja Ledera słoweński filozof się pomylił. Można – i ta wyobraźnia podpowiada, że będzie gorzej… >>
„Niech każdy sobie wymyśli coś najgorszego”, albo praca po końcu pracy >>
Istotność, a zarazem ciężar drugiej debaty z cyklu „Nie hańbi, ale…” zapowiadał już jej tytuł: „Praca – prawo, bezprawie, niejasny podmiot buntu”. Właściwy potencjał tematu ujawnił się jednak w swoistym motcie rozmowy, zaproponowanym na początku spotkania przez moderatora. Brzmi ono: „Czego właściwie trzeba, żeby ludzie wyszli w tym kraju na ulicę?”. >>
Spirala pesymizmu, albo dlaczego sojusz jest konieczny >>
Każdy jest od niej zależny – albo od tej, którą wykonuje, albo od tej wykonywanej przez innych. Każdy jakąś ma, miał lub mieć będzie. Przekonanie o tym, że praca to podstawowa rzeczywistość przenikająca nasze życie, a zarazem jedno z najbardziej powszechnych wspólnotowych doświadczeń, stanowiło impuls dla zainicjowania cyklu debat „Nie hańbi, ale… O pracy w Polsce XXI wieku”. >>
