PP 2019: Rafał Skonieczny – trzy wiersze

12 maja 2019

Rafał Skonieczny. Fot. Patrycja Rybaczewska

Trzy wiersze Rafała Skoniecznego. Na spotkanie z poetą zapraszamy w czwartek 16 maja do Galerii Miejskiej „Arsenał”.

Yyyy

Człowiek w najlepszym wydaniu. Czytają go

urządzenia, każdy jego ruch zapisują

w swoich krystalicznych mózgach,

nic z tego nie rozumiejąc.

Człowiek w najlepszym wydaniu nie wie,

że istnieją języki. Każda umiejętność jest nowa,

przybliża go do życia, którego nigdy nie obejmie

tak precyzyjnie, jak teraz.

Starszy facet na ławce pyta: ile to ma lat.

Człowiek w najlepszym wydaniu wskazuje

na samolot i woła: TAM! Jest tym,

co wskazuje.

Człowiek w najlepszym wydaniu.

Człowiek pierwszego sortu.

Człowiek najwyższej jakości.

Człowiek ostatniej szansy.

Żagiel

Wszystkie słowa wyjdą kiedyś z użycia,

zastąpione przez inne wytwory fikcji.

Co z nas zostanie, okruszku?

Kapki z bębem, kąki, bumby, pep,

mafetka, omocica, bun. One rownież

kiedyś przepadną.

Zostaniemy z przeczuciem,

którego i tak nie nazwiemy,

bo nie będzie już języka.

Jeśli pamięć się nie myli, zrobi to sens,

jeśli sens jest tylko kaprysem formy,

forma ledwie kształtem pragnienia.

Jeśli słowa mają nas za coś pamiętać,

okruszku. Zostaną okruchy, żagiel

powoli spalany przez słońce.

Grawitacja

bywałem więc duchem, a nawet rajską duszą,

jeśli liczyć muzykę, która wtedy grała,

tylu ludzi, a jednak rozumiałem więcej,

kiedy nikt nic nie mówił, nic nie zapowiadało końca,

mieliśmy jeszcze wakacje, a wiało niemiłosiernie,

wiatr podnosił parasole wraz ze stolikami

i tym wszystkim, co na stolikach ciążyło, jaśniało

do łez, świat miał do zaoferowania niewiele więcej

ponad miejsce na ziemi, którego i tak było coraz mniej,

słowa ważyły tyle, ile powinny, mieściły się

w swoich pierwotnych brzmieniach, ile z nich

pozostało, które nas ze sobą zwiąże?

Szedłem za nią spod szkoły, gdzie odbywała praktyki,

aż na przedmieścia pod dom jej rodziców,

pod pretekstem korepetycji z matematyki siadała na ławce

z chłopakiem, którym wtedy byłem, oddałbym

wszystko, żeby zrozumiała ukryte intencje rzeki

i mowę ognia, nie wiedziałem, że kiedyś będę pisał

przeciwko niej, przeprawiłem się przez rozlewisko

i stopiłem podeszwy wojskowych butów,

bo spałem zbyt blisko ogniska,

jakiż musiałem być śmieszny w jej oczach,

bywałem więc duchem (a potem zagubiłeś mi się

w miasteczku, w którym dorastałem i o którym zapomniałem,

rozświetlone od środka żyły, strach rozpierający serce

jak foliowy worek powoli napełniający się wodą,

sen w przedsionkach

migotał długo),

bywałem więc duchem, wyobrażałem sobie wiersz

jako umieranie. Nie wiedziałem, że przeżyłbym

wszystko jeszcze raz tylko po to,

żebyś się urodził

RAFAŁ SKONIECZNY (ur. 1983) – polski poeta i muzyk. Opublikował: „Antologia hałasu” (arkusz), „Dzikie strony”, „Przeniesiony człowiek”, „Antologia hałasu”, „Jestem nienawiść”. Wokalista i gitarzysta Hotelu Kosmos, po przeprowadzce do Gdańska założył kolektyw RARA, z którym wydał trzy płyty.

POZNAŃ POETÓW 2019: SERYJNI NA WSPÓŁCZYTNIKU – Przemysław Owczarek, Maciej Robert, Rafał Skonieczny. Prowadzenie: Urszula Putyńska. Galeria Miejska „Arsenał”, 16.05.2019, g. 16.30-17.45